Нягледзячы на свой узрост, яна ўсё такая ж актыўная, добрая і жыццярадасная. Даўно заўважана, што не старэюць тыя, у каго жывое сэрца, светлы розум, іскрысты погляд і шчырая ўсмешка, тыя, хто захоўвае маладосць сваёй душы. Гледзячы на ​​гераіню нашага аповеду ў гэтым толькі пераконваешся.

У 90 гадоў імянінніца захавала дзіўную яснасць розуму і жыццялюбства. Памятае ў драбнюткіх падрабязнасцях сваю доўгую, нялёгкую працоўную біяграфію, як даводзілася разам з сёстрамі ўручную сеяць, жаць, веяць збожжа, вязаць снапы і сціртаваць сена.

За ўсё наша суразмоўніца ўдзячна лёсу, Богу, за радасці і нягоды, якія выпалі на яе долю, за перажытыя цяжкасці, выпрабаванні, не зламаўшыя гэтага моцнага духам чалавека. А жыццё было цяжкае...

Нарадзілася Таццяна Іванаўна ў 1930 у вёсцы Чырвоная Більдзюжскага сельскай Савета ў небагатай сям'і. Лёс распарадзіўся так, што праз месяц пасля яе нараджэння бацька сур'ёзна захварэў і памёр. У мамы засталіся на руках тры дачкі: старэйшая Зінаіда, сярэдняя Раіса і маленькая Танечка. Было вельмі складана. Таму з ранняга дзяцінства яны працавалі, не шкадуючы сіл. Браліся за любую падпрацоўку: пасвілі кароў, няньчылi суседскіх дзяцей за кавалачак хлеба. А калі Таццяне споўнілася 11 гадоў, ад хваробы памерла і маці. Тры сястры засталіся сіротамі. Старэйшая сястра неўзабаве выйшла замуж і з'ехала жыць да мужа, а праз пару гадоў і Раіса пакінула бацькаву хату. Яна таксама выйшла замуж за хлопца з суседняй вёскі, а калі з'яжджала, забрала карову - невялікую мамчыну спадчыну. У бацькоўскай хаце Таццяна засталася жыць адна. Даведаўшыся пра гэта, ёй пачала дапамагаць жонка дзядзькі з боку бацькі. Прайшло некалькі гадоў, і гераіня нашага аповяду вырасла ў прыгожую, чуйную і добрую дзяўчыну. Як бывае ў казцы, неўзабаве яна сустрэла свой лёс - Браніслава Браніслававіча, які стаў для яе апорай у жыцці.

А пазнаёміліся яны ў вёсцы Антонава, куды маладая дзяўчына Таццяна пераехала працаваць у мясцовы саўгас імя Маркава.

Разам працавалі, хадзілі на танцы і неўзабаве пажаніліся. Спачатку жылі ў бацькоў мужа ў вёсцы Казяк, затым пераехалі ў суседнюю вёску Антонава ў інтэрнат, а праз два гады купілі свой дом, дзе і жывуць па гэты дзень.

Яны выгадавалі траіх дзяцей: сыноў Рамана, Браніслава і дачка Ірыну. Усё жыццё прапрацавалі ў сельскай гаспадарцы. Таццяна Іванаўна - даяркай, а Браніслаў Браніслававіч - конюхам. Работы хапала і дома. Трэба было выхоўваць дзяцей, весці вялікую гаспадарку. Таццяна Іванаўна - сапраўдная гаспадыня, якая клапацілася, каб у сям'і панавалі мір і згода. Балазе, муж - майстар на ўсе рукі, з такім не прападзеш! Зоркае вока гаспадара прыкмячае любы непарадак у яго уладаннях - то печка дыміць, то прыступка на ганку аслабела, то яшчэ што-небудзь здарыцца. На падворку - дом, агарод, гаспадарчыя пабудовы - усюды парадак і чысціня.

Дзеці выраслі, вывучыліся, стварылі свае сем'і. У Браніслава Браніслававіча і Таццяны Іванаўны пяць унукаў: Віктар, Марына, Андрэй, Павел, Дзяніс. І шэсць праўнукаў: Мікіта, Марыя, Аня, Антон, Максім і Iльюша, якім дружная сямейная пара Лаўрыновіч эстафетай перадае трывалыя сямейныя традыцыі і каштоўнасці.

Браніслаў Браніслававіч і Таццяна Іванаўна ў шлюбе вось ужо 63 гады. Разам з гонарам прайшлі шмат выпрабаванняў. Бо сямейнае жыццё - не адзін толькі мёд. Але цяжкасці зрабілі гэтую пару толькі мацней, прымусілі яшчэ мацней трымацца адзін за аднаго. І цяпер, праз гады, Браніслаў Браніслававіч з такой любоўю глядзіць на Таццяну Іванаўну, як быццам яны пажаніліся толькі ўчора.

Жыццёвая упартасць і ўстойлівы характар ​​заўсёды суправаджалі Таццяну Іванаўну па жыццi, дапамагалі спраўляцца з цяжкасцямі. А іх было нямала. «Цяпер я добра жыву!» - кажа мая субяседніца. I твар яе святлее, на вуснах з'яўляецца ласкавая ўсмешка.

Вельмі беражліва ставяцца да яе блізкія. У момант нашага прыезду яе наведаў унук Андрэй са сваёй сям'ёй жонкай Вольгай і дзецьмі. Праўнукі Марыя і Антон атачылі прабабулю цеплынёй і ўвагай. На маё пытанне «Якая ў вас бабуля?» наперабой пачалі пералічваць: «Вельмі добрая, «залатая», грошыкі і гасцінцы дае. Не крычыць на нас. Мы яе вельмі любім!»

Алена Ананіч.